Δεν ξέρω αν είχα ευτυχισμένο γάμο.
Ίσως όταν ο Τζίμ δεν ήταν τόσο κλειστός στον ευατό του και μοιραζόταν μαζί μου κομμάτια της ζωής του.Όμως πάει πολύ καιρός από τότε που ένιωσα τη πληγή να ανοίγει και να τραυματίζουμε ασύστολα ο ένας τον άλλο.Η αρχή έγινε το καλοκαίρι που του είπα ότι θα πάω μόνη μου διακοπές.Ηθελα να ηρεμήσω να σκεφτώ..δεν ήθελα να προσπαθώ...Με είχε εξαντλήσει η βουβή του παρουσία.
Όταν γύρισα τον είδα ακόμη πιο βυθισμένο στον ευατό του.Δεν ήθελε βοήθεια από κανέναν και όλο και γλιστρούσε στο αβυσσαλέο του γκρεμό ..Εδώ και 3 μήνες δεν ανταλάσσουμε λόγια, μονάχα σκόρπια ανεμολογήματα, τυπικές σαχλαμάρες.Όσο σκέφτομαι τα χρόνια που περάσαμε μαζί, όλες αυτές τις μαγικές στιγμές...Δεν αντέχω άλλο σε αυτό το σπίτι.Φεύγω.
Έχω γυμνώσει από συναισθήματα και η παρουσία του μοιάζει με τη πεθαμένη ευτυχία μου.Σήμερα καθώς μάζευα τα πράγματα μου βρήκα τις φωτογραφίες.ΕΚΕΙΝΕΣ τις φωτογραφίες..Δέστε αυτήν.Μ'αυτό το φόρεμα διεύθυνα το κοτιγιόν.Βγήκα πρώτη δυό φορές στο χωρό του διοικητή στο Τζάκσον...Δες πώς στριφογυρνούσα μέσα στη σάλα του χορού...Το φορούσα τις Κυριακές για τους καλεσμένους μου...Αυτό φορούσα τη μέρα που πρωτογνώρισα τον Τζίμ.Είχα ελονοσία όλη την άνοιξη..Η αλλαγή του κλίματος από το Ανατολικό Τενεσσή στο Δέλτα μ'αδυνάτιζε λιγάκι.Οχι βέβαια τίποτα το σοβαρό, έτσι μοναχα για να με κάνει ανήσυχη και ζαλισμένη.Οι προσκλήσεις έπεφταν βροχη! Πάρτυ σε όλο το Δέλτα...Κατσε στο κρεβάτι έλεγε η μαμά έχεις πυρετό! μα που να κάτσω έπαιρνα κινίνα και όλο πήγαινα,πήγαινα...Τα βράδια χοροί..Τα απογεύματα μακρινές ατέλειωτες ιππασίες...Όμορφα..Τόσο όμορφα στην εξοχή τον Μάη!
