Πρωινό Άστρο

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

...................................

Κοιμήσου,

Να μεγαλώσεις γρήγορα.

Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,

κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

..................................

Κοιμήσου, κοριτσάκι.

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς

μακρύς, μακρύς ο δρόμος.

...................................

Τα δέντρα ανθίζουν,

δεν ξέρουν γιατί,

ανθίζουν.

Τα λουλούδια δε νοιάζονται

να γίνουν καρποί,

γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,

δεν ξέρω γιατί,

τραγουδάω.

.............................

Έχω ένα κοριτσάκι

έχω ένα κοριτσάκι.

Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.

..........................................

Κράτησέ με, κοριτσάκι,

με παίρνει ο αέρας

πάνω απ' τα βουνά

ψηλά, ψηλά,

γαλανά φτερά,

φτερά, φτερά,

μια θάλασσα φτερά

η χαρά.

Κράτησέ με.

......................................

Μονάχα το χαμόγελό σου

ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.

Κράτησέ με.

..............................

Μια κίνηση

του τρυφερού χεριού σου

έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.

Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,

πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους

που στέκουν και παραμονεύουν

πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;

..............................

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

να μάθεις μόνο

εκείνο που είσαι

εκείνο που έχεις γίνει,

είναι να γίνεις

ό,τι σου λέει

κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

κι η μακρινή σελήνη

στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά

δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.

Γιάννης Ρίτσος - Πρωινό Άστρο.

Απόψε

Είναι νύχτα. Θα περάσει. Από κεκτημένη ταχύτητα. Σαν ουρλιαχτό. Θα σου φυλάξω το όγδοο σύμφωνο, παρατεταμένο. Στη βιβλιοθήκη, η θραύσις κρυστάλλων συνεχίζεται. Ετσι να κάνουμε, θα ανοίξουν οι μέρες. Θα βγουν σελίδες, φωνές, ιαχές. Πιστόλια ποιήματα. Οσα κεφάλια και να μας κόψουν, θα φυτρώσουν καινούρια. Με μεγαλύτερη κάννη. Η Λερναία Υδρα ήταν η μητέρα μας.

http://sstavropoulos.blogspot.com/

ό,τι ονειρέυτηκα

Πέρασα και χάθηκα,
σαν αεράκι φύσηξα στα στενά του κόσμου,
δεν μύρισα, δεν γεύτηκα, δεν άκουσα, δεν κραύγασα.
Μόνο φοβήθηκα.
Και κρύφτηκα σε τέσσερις τοίχους,
να περιμένω της μοίρας τα καρφιά,
και έπειτα να παρακαλάω γιατρειές.
Δεν κλαίω
για τη λήθη όσων βαθιά στα στέρνα λάμπουν
μα για λύτρωση

τα αντρειωμένα βουνά και η πηχτή γη

Eίπε:
''Είμαι καλά
Αρκετά καλά, για να αυτοκτονήσω
φοβάμαι το θάνατο πολύ....φοβάμαι το κενό, το τίποτα...πάντα έχω όνειρα και ελπίδες για τη ζωή...προσπαθείς να φυτρώσεις μικρά λουλούδια τριγύρω για να φτιάξεις έναν όμορφο κήπο ξέροντας ό,τι στο τέλος θα στα κάψουν...μήπως όμως το θέμα δεν έιναι ότι θα στα κάψουν άλλα η ομορφιά είναι όταν τα φυτεύεις,όταν ασχολείσαι με τη διατήρηση τους, όταν τα θαυμάζεις αγνοώντας τη στιγμή,εκείνη τη στιγμή που γυροφέρνει τη ζήση μας, που όλα θα γίνουν ένα με το χώμα''.