My sister

...I was so afraid of the night,
You seemed to move through the places that I feared,
You lived inside my world so softly
Protected only by the kindness of your nature...

...We felt so differently then,so similar over the years
The way we laugh the way we experience pain...

...Faces and worlds that no one else will ever know...

You are my sister
And I love you

MAY ALL OF YOUR DREAMS COME TRUE



***

Εκάτη-HECATE * για την Κατερίνα

The Greek goddess Hecate reminds us of the importance of change, helping us to release the past, especially those things that are hindering our growth,  and to accept change and transitions. She sometimes asks us to let go of what is familiar, safe, and secure and to travel to the scary places of the soul.

New beginnings, whether spiritual or mundane, aren't always easy. But Hecate is there to support and show you the way.

She loans her farsightedness for you to see what lies deeply forgotten or even hidden, and helps you make a choice and find your path. Oft times she shines her torch to guide you while you are in dreams or meditation.

Hecate teaches us to be just and to be tolerant of those who are different or less fortunate, yet she is hardly a "bleeding heart", for Hecate dispenses justice "blindly" and equally.

Whether the Greek goddess Hecate visits us in waking hours or only while we sleep, she can lead us to see things differently (ourselves included) and help us find greater understanding of our selves and others. 

Although her name may mean "The Distant One", Hecate is always close at hand in times of need, helping us to release the old, familiar ways and find our way through new beginnings.



***

Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία

Κι ο θάνατος δε θα 'χει πια εξουσία.
Νεκροί άνθρωποι γυμνοί θα γίνουν όλοι ένα
με τον άντρα στον αγέρα και το φεγγάρι στη χάση·
όταν τα οστά τους απογυμνωθούν και τα γυμνά οστά αφανιστούν,
θα 'χουν άστρα στους αγκώνες και τα πόδια·
αν και τρελοί, θα είναι σώφρονες,
αν και θαλασσοπνιγμένοι, θα αναδυθούν ξανά·
αν κι εραστές χαμένοι, ο έρωτας δεν θα χαθεί·
κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.
Κάτω από τα στροβιλίσματα της θάλασσας
εκείνοι εκεί για χρόνια ανεμορδαρμένοι μα διόλου πεθαμένοι·
με τη μέγγενη να σφίγγει, με τις δυνάμεις να τους εγκαταλείπουν,
σε τροχό δεμένοι, μα δεν θα εξαντλούνται·
η πίστη μες στα χέρια τους θα σπάει στα δυο,
και τα μονόκερα δεινά θα τους διαπερνούν·
εντελώς σακατεμένοι μα δεν θα λιγοψυχούν·
κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.
Ας μην κρώζουν πια οι γλάροι μες στα αφτιά τους
μήτε τα κύματα να σκάνε με ορμή στις ακτές·
εκεί που άνθισε ένα λουλούδι κανένα άλλο
ας μην σηκώσει το κεφάλι στα ραπίσματα της βροχής·
αν και τρελοί, νεκροί σαν τα καρφιά,
κεφαλές ειδώλων οι ίδιοι θα αποκαθηλώνουν μαργαρίτες·
θα διαρρηγνύουν τον ήλιο μέχρι ο ήλιος να συντριβεί.
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.

Dylan Thomas

***

music

Τις τελευταίες μέρες έχει τύχει να με ρωτήσουν κάποιοι τι μουσική ακούω και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να απαντήσω...
Ακούω διάφορες μουσικές ,ανα περιόδους κολλάω με κάποιες, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω πιο συγκεκριμένα..
Μου αρέσουν οι μουσικές που με ταξιδεύον, που βλέπω μέσα τους εικόνες, που μου ανακατώνουν το μέσα μου, που με ξεσηκώνουν, που με αγριεύουν, που με ηρεμούν, που με ζαλίζουν, που μου θυμίζουν ένα αγαπημένο πρόσωπο, που μου πλουτίζουν τη σκέψη, ο λεξιλόγιο, τη φαντασία....που με κάνουν να χαμογελάω ή να γελάω...ή να κλαίω...να ονειροπολώ...να ξεχνώ...να θυμάμαι...
Τα αγαπημένα της περιόδου αυτής τραγούδια είναι το 'Elation Station' και το'Avratz' από τους Infected Mushroom και το 'Ι'am going in' της Lhasa de Sela.

http://www.youtube.com/watch?v=wcsrvqPVsUk&feature=related

Το γράμμα

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια



Σωκράτης Μάλαμας

***

αν ονειρεύεσαι...

Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.
Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.
Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.
Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη,
τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι
για να τους πας περήφανος σιγά - σιγά και περπατώντας.
Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας

Γι' αυτό σου λέω, τί ζηλεύεις, τί ονειρεύεσαι
Τα 'χεις μπροστά σου, ζήσε, τί παιδεύεσαι
Αν περιπαίζεις τ' απλά, είναι σαν να χάνεσαι
αν τα θέλεις όλα, μαλάκας πιάνεσαι.

Active Member

Χαρμολύπη

Τι να΄χει τάχα σημασία τόση
που κάνει την καρδιά ν'αγωνία,
το μυαλό να τρέχει ιλιγγιωδώς,
τα μάτια δάκρυα να στάζουν;

Είναι η απώλεια
είναι η επιθυμία
είναι η λύπη και η χαρά
μαζί,ενωμένες.

Ότι με έφερε κοντά σου
τώρα με διώχνει
μου λέει μακρυά σου να πηγαίνω...

Ήμουν μόνη,μόνη με παρέα,μόνη με σένα
Το παιχνίδι δεν λέγεται της μοναξιάς
μα της παρηγοριάς,της ανάγκης,
της αυταπάτης και του έρωτα



***

Αύριο;

Ήρθες σπίτι.Στην αρχή όπως πάντα με κοιτάς σαν να περιμένεις να φέρω σε τάξη μιαν απροσδιόριστη αταξία.
Άναψα τα φώτα.Τα βλέπεις;Μπορείς να γυρίσεις το βλέμμα σου και να δεις τη λάμψη τους;
Είναι βάσανο να βλέπω τη λάμψη σου μη ξέροντας αν λάμπεις δίπλα μου,πίσω μου,για μένα, εναντίον μου,αναγνωρίζοντας με,προσπερνώντας με,αδιαφορώντας,γελώντας,παίζοντας,κοιτώντας με ή μετρώντας τα αστέρια του ουρανού σου.
Όταν φεύγεις σκόρπιες λέξεις,ματιές,όνειρα και επιθυμίες γεννιούνται και πεθαίνουν.
Είσαι κοντά;
Αν έφυγες,μην ξεχάσεις να σβήσεις τα μάτια σου,δεν θέλω να με τυφλώνουν.
Σήμερα είναι όμορφα.Η μυρωδιά σου ολόγυρα και η μνήμη σου κρέμεται στο απέναντι παράθυρο.Σήμερα είναι λιακάδα.Αύριο;




***

ΠΟΥΛΙΑ

ανθρωποι αδύναμοι σαν φύλλα και από λάσπη εσείς φτιαγμένοι σκιές σκιών χωρίς φτερά αδύναμοι θνητοί δυστυχισμένοι όνειρα εσείς θαμπά για λίγο ακούστε αυτό το γένος μας το αθάνατο που βρίσκεται πάντοτε μες στον αιθέρα αγέραστο και πέρα από το θάνατο ακου ακου ακου ακούστε! και μάθετε τι είναι πουλιά ποτάμια Ερεβος Χάος ουράνια και θεοί πρώτα ήταν Χάος και Νύχτα και Ερεβος και Τάρταρος οι πιο κραταιοί Γη δεν υπήρχε αέρας και ουρανός Κάποτε μέσα στο Ερεβος γεννήθηκε ένα αβγό από τη Μαύρη Νύχτα δίχως σπόρο και μέσα από το αβγό ρώτησε ο Ερωτας να βγω; και ήταν γοργός σαν άνεμος και είχε χρυσα φτερά πάνω στην πλάτη μετά εκεί στα σκοτεινά έσμιξε με το Χάος το φτερωτό στου Τάρταρου τα πλάτη έτσι-τσι-τσι-τσι-τσι-τσιου γεννήθηκα!!! Κατάγομαι από τον Ερωτα κανείς μην αμφιβάλλει!!


Αριστοφάνης-Ορνιθες

***

η μνήμη

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Αραγε γιατί η Δημουλά στο ποίημα της συνδέει τη μνήμη τόσο πολύ με την θλίψη;
Γιατί η μνήμη ακόμη και όταν είναι ευχάριστη πονάει;


***

Πρωινό Άστρο

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

...................................

Κοιμήσου,

Να μεγαλώσεις γρήγορα.

Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,

κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

..................................

Κοιμήσου, κοριτσάκι.

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς

μακρύς, μακρύς ο δρόμος.

...................................

Τα δέντρα ανθίζουν,

δεν ξέρουν γιατί,

ανθίζουν.

Τα λουλούδια δε νοιάζονται

να γίνουν καρποί,

γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,

δεν ξέρω γιατί,

τραγουδάω.

.............................

Έχω ένα κοριτσάκι

έχω ένα κοριτσάκι.

Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.

..........................................

Κράτησέ με, κοριτσάκι,

με παίρνει ο αέρας

πάνω απ' τα βουνά

ψηλά, ψηλά,

γαλανά φτερά,

φτερά, φτερά,

μια θάλασσα φτερά

η χαρά.

Κράτησέ με.

......................................

Μονάχα το χαμόγελό σου

ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.

Κράτησέ με.

..............................

Μια κίνηση

του τρυφερού χεριού σου

έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.

Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,

πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους

που στέκουν και παραμονεύουν

πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;

..............................

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

να μάθεις μόνο

εκείνο που είσαι

εκείνο που έχεις γίνει,

είναι να γίνεις

ό,τι σου λέει

κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

κι η μακρινή σελήνη

στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά

δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.

Γιάννης Ρίτσος - Πρωινό Άστρο.

Απόψε

Είναι νύχτα. Θα περάσει. Από κεκτημένη ταχύτητα. Σαν ουρλιαχτό. Θα σου φυλάξω το όγδοο σύμφωνο, παρατεταμένο. Στη βιβλιοθήκη, η θραύσις κρυστάλλων συνεχίζεται. Ετσι να κάνουμε, θα ανοίξουν οι μέρες. Θα βγουν σελίδες, φωνές, ιαχές. Πιστόλια ποιήματα. Οσα κεφάλια και να μας κόψουν, θα φυτρώσουν καινούρια. Με μεγαλύτερη κάννη. Η Λερναία Υδρα ήταν η μητέρα μας.

http://sstavropoulos.blogspot.com/

ό,τι ονειρέυτηκα

Πέρασα και χάθηκα,
σαν αεράκι φύσηξα στα στενά του κόσμου,
δεν μύρισα, δεν γεύτηκα, δεν άκουσα, δεν κραύγασα.
Μόνο φοβήθηκα.
Και κρύφτηκα σε τέσσερις τοίχους,
να περιμένω της μοίρας τα καρφιά,
και έπειτα να παρακαλάω γιατρειές.
Δεν κλαίω
για τη λήθη όσων βαθιά στα στέρνα λάμπουν
μα για λύτρωση

τα αντρειωμένα βουνά και η πηχτή γη

Eίπε:
''Είμαι καλά
Αρκετά καλά, για να αυτοκτονήσω
φοβάμαι το θάνατο πολύ....φοβάμαι το κενό, το τίποτα...πάντα έχω όνειρα και ελπίδες για τη ζωή...προσπαθείς να φυτρώσεις μικρά λουλούδια τριγύρω για να φτιάξεις έναν όμορφο κήπο ξέροντας ό,τι στο τέλος θα στα κάψουν...μήπως όμως το θέμα δεν έιναι ότι θα στα κάψουν άλλα η ομορφιά είναι όταν τα φυτεύεις,όταν ασχολείσαι με τη διατήρηση τους, όταν τα θαυμάζεις αγνοώντας τη στιγμή,εκείνη τη στιγμή που γυροφέρνει τη ζήση μας, που όλα θα γίνουν ένα με το χώμα''.

ASTRA

Εξωφρενικές, υπερβολικές προσδοκίες

Υπερεθνικισμός, σκληροπυρηνικοί, φονταμενταλιστές

Τσαρλατάνοι της θρησκείας , αιρέσεις, σέχτες

Άνθρωποι σαν εκκρεμή

Μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίωσης

Η Αθωότητα ματώνει, οι αρρώστιες καλπάζουν

Ελίτ και μάζες αξεχώριστοι, ευαίσθητος και βλάκας ένα

Στην οθόνη του κομπιούτερ μεταφέρεται η ζωή που δεν ζεις

Που είναι συναισθηματικά ακίνδυνη

Νέα ναρκωτικά εμφανίζονται

Ηφαίστεια εκρήγνυνται και ανεμοστρόβιλοι σαρώνουν

Το πάρτι των ψευδαισθήσεων

www.stardome.gr

forward or backward?

Κοιμάμαι και ξυπνάω με μια πορτοκαλί σκιά
σημάδια στον τοίχο
απότομη στροφή
τα δευτερόλεπτα θεόρατα
με προσπερνούν

Θα μείνεις;

THE FUTURE SOUND OF LONDON

http://www.youtube.com/watch?v=F0RI8L6e7Y0

The trouble with learning from experience is that you never graduate.

Με λες επίθεση

κοίταξε γύρω στο θλιμμένο σου σαλόνι μια μοναξιά που αντιφεγγίζει στην οθόνη δες ένα πτώμα στο μεγάλο σου καθρέφτη έτσι είσαι πίσω απ' τη νιότη σου π' αστράφτει νιώσε το μέτρο του κανόνα που επιμένει απ' τα ρολόγια του ζωή να ξαποστέλνει νιώσε τη σύμβαση στα παγωμένα γέλια φωτογραφίες από άθλια τσιφτετέλια με λες επίθεση καταστροφή αποσύνθεση με λέω άμυνα φωτιά και σύνεση με λες απίθανο ψυχωτικό απόλυτο με λέω άκομψο τρελό κι αμόλυντο τόλμα μια βόλτα στα σκοτεινά προάστια δες ένα πάθος μια αγκαλιά τεράστια πόνος και αίμα μπερδεύει τις κουλτούρες πως βαβουριάζουν της καριέρας οι κουμπούρες πώς παιδιαρίζουν οι αλήτες στα φανάρια πώς κοροϊδεύουν της ζωής τ' αναστενάρια ενώ αποστρέφεσαι εικόνες που δαγκώνουν οι άσπρες λωρίδες του δρόμου σε καρφώνουν λες τι να κάνω δε γαμιέσαι ξεφορτώσου λέω τη ζώνη να φορέσεις θα σε λιώσουν λες ειρωνεύεσαι τσογλάνι και δεν ξέρεις λέω δεν έχεις χρόνο μιζέρια περιφέρεις έμποροι πρότειναν αμύθητη πενία και συ λιμπίζεσαι αφόρητη ανία τα κράτη μάτωσαν της γειτονιάς τον χάρτη και συ μαζεύεις τα κομμάτια σου απ' το πάρτυ μπάτσοι σκαρφίζονται νυχτερινά παιχνίδια στου τρίτου κόσμου τ' αποκαΐδια το ίδιο αίμα οι ίδιες στάχτες θα σκεπάσουν τα όνειρα σου οι εφιάλτες θα ξεράσουν

πρώτη κίνηση

Αυτός που

πυροβολεί πρώτος

Είναι ο πιο φοβισμένος

Το παιχνίδι...που δεν λέγεται της μοναξιάς

Ήμουν μόνη,μόνη με παρέα,μόνη με σένα
Το παιχνίδι δεν λέγεται της μοναξιάς
μα της παρηγοριάς, της ανάγκης,
της αυταπάτης και του έρωτα.

Στα βάθη του Αιγαίου....

Και τι με νοιάζει αν είμαστε μέσα στην Ευρώπη,
εδώ και πάλι δίπλα μας πεθαίνουνε ανθρώποι.
Και όταν βλέπω των παιδιών τα μάτια δακρυσμένα,
ανάμεσα σ' ερείπια και σπίτια γκρεμισμένα,
εγώ δε κλαιω, δε λέω μονάχα πως λυπάμαι,
το ψέμα σας δε ζω και δε κοιμάμαι.
Κι αν στέκω εδώ ανήμπορος, όμως φωνάζω,
εκείνα που με πνίγουνε από μέσα μου τα βγάζω.
Και δίνω τη κατάρα μου σ' αυτούς που φταινε
και σ' όλους εκείνους που τίποτα δε λένε.
Και κάνε, Θεέ μου, να πονάω μ' αυτούς που κλαινε
και κάνε να 'μαι μακριά απ' αυτούς που λένε,
πως μέσα στη ζωή αυτή το παν είναι η τάξη,
και τότε πάλι μέσα μου εγώ για να 'μαι εντάξει,
μαζί με τις ψυχές που χαθήκαν μες στον τρόμο,
τους κλείνω ραντεβού στον άλλο κόσμο.
F.D FOXMOOR

Δὲν εἴμαστε ποιητές

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβόμαστε
Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνάς.

Γιώργος Σαραντάρης

dead

dead breath deep in mind
how should i know if the sun
will make it any better

To κατσαριδάκι

Μια φορά και έναν ή δύο καιρούς ήταν η μαγουλίτσα.
Στη ζωή της μαγουλίτσας είχαν έρθει τα πάνω κάτω.Καταιγίδες και φωτιές μετέφεραν τη φωλιά της και κάποιοι αγαπημένοι της έφυγαν για χώρες μακρινές.
Ομως μια μέρα βρήκε το κατσαριδάκι και κάνανε πολλή καλή παρέα.
Το κατσαριδάκι άρεσε να μιλάει στη μαγουλίτσα για όλα οσα είχε στις κεραίες του.Όταν ήταν χαρούμενο έτρεχε πάνω κάτω και τραγουδούσε μέσα από την μικρούλα του μυτούλα και μπορεί να έβγαζε για λίγο τα φτερά του και γινόταν φτερωτή κατσαρίδα.Οταν ήταν λυπημένο κλεινόταν στη φωλιά του μέχρι να νιώσει και πάλι έτοιμο για απογείωση.
Όταν η μαγουλίτσα στενοχωριόταν για κάτι μιλούσε στο κατσαριδάκι γιατί αυτό είχε πολύ μεγάλες κεραίες και έλεγε ότι ήθελε να γίνουν ακόμη πιο μεγάλες και αυτό θα γινόταν αν τις μιλούσε η μαγουλίτσα και οι άλλες της φίλες.
Και το κατσαριδάκι όμως έλεγε όλα αυτά που είχε φυλαγμένα εκεί μέσα γιατί είχε ανοιχτή καρδιά και το μοίρασμα της δεν είχε όρια και ταμπέλες.
Τις μέρες που το κατσαριδάκι ήταν χαρούμενο και η μαγουλίτσα στενοχωρημένη έβγαζε από το στοματάκι της όσα πολύτιμα κρατούσε καλά φυλαγμένα, λόγια σαν αεράκι δροσερό στη καρδιά του καύσωνα.
Η μαγουλίτσα κάθεται τώρα και περισυλλογιέται ότι είναι πολύ τυχερή που έχει φίλη το κατσαριδάκι.

Η φωτιά είναι μέσα μου

Η φωτιά είναι μέσα μου.
Ο μηχανισμός έτοιμος να εκραγεί.
Kαι τα δάκρυα δεν θα είναι αρκετά να τη σβήσουν.
Δεν ησυχάζει η καρδιά.
Στο μυαλό εικόνες.
Βοήθεια…βοήθεια…θέλω να φύγω.
Κάπου που να μην κυριαρχεί η φρίκη.
Κάπου που η καρδιά μου σαν πουλί θα κάνει φτερά και θα πετάξει.
Κάπου που δεν θα υπάρχει θάνατος ούτε και η σκοτεινή πνοή του.
Κάπου που θα έχει κάτι νόημα.Κάποια εξήγηση.
Κάπου που δεν θα υπάρχουν νωπές οι μνήμες.
Κάπου που αυτή η ιστορία δεν θα λέγεται, δεν θα υπήρξε.
Κάπου που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε οργή.
Κάπου που έχω φύγει χωρίς καν να το καταλάβω

when will time come?

Παρακολουθώ την ομιλία του μετά την τελετή ορκομωσίας..Με πιάνουν τα ζουμιά..
Δεν είναι ότι πιστεύω σε σωτήρες και ειδικά αν αυτοί είναι πολιτικοί..
Αυτό που με συνεπαίρνει είναι η ελπίδα που βλέπω σε όλους αυτούς που συγκινημένοι παρακολουθούν την ορκωμοσία του προέδρου, πιστεύοντας ότι κάτι πραγματικά θα αλλάξει....

Το μουσείο των διαλυμένων σχέσεων

Στη φώτο απεικονίζεται το μουσείο των διαλυμένων σχέσεων στο φεστιβάλ της Σιγκαπούρης.
Τα απομεινάρια προηγουμένων σχέσεων κρύβονται μέσα σε συρτάρια και ντουλάπια. Συνήθως σε αυτά που δεν τα ανοίγεις συχνά γιατί τα κομμάτια μιας παλιάς σχέσης μπορούν να σπάσουν άνετα τα φράγματα που τόσο καιρό βάζεις στο ορμητικό ποτάμι των αναμνήσεων.
Μια πολύ καλή λύση που σκέφτηκαν οι φίλοι μας οι Σιγκαπουρέζοι είναι να τα δώσεις στο μουσείο να τα δεις και μια τελευταία φορά σε τοίχους σαν έργο τέχνης και να τα αφήσεις να τραβήξουν τη πορεία τους μέσα στο χρόνο...