Στα βάθη του Αιγαίου....

Και τι με νοιάζει αν είμαστε μέσα στην Ευρώπη,
εδώ και πάλι δίπλα μας πεθαίνουνε ανθρώποι.
Και όταν βλέπω των παιδιών τα μάτια δακρυσμένα,
ανάμεσα σ' ερείπια και σπίτια γκρεμισμένα,
εγώ δε κλαιω, δε λέω μονάχα πως λυπάμαι,
το ψέμα σας δε ζω και δε κοιμάμαι.
Κι αν στέκω εδώ ανήμπορος, όμως φωνάζω,
εκείνα που με πνίγουνε από μέσα μου τα βγάζω.
Και δίνω τη κατάρα μου σ' αυτούς που φταινε
και σ' όλους εκείνους που τίποτα δε λένε.
Και κάνε, Θεέ μου, να πονάω μ' αυτούς που κλαινε
και κάνε να 'μαι μακριά απ' αυτούς που λένε,
πως μέσα στη ζωή αυτή το παν είναι η τάξη,
και τότε πάλι μέσα μου εγώ για να 'μαι εντάξει,
μαζί με τις ψυχές που χαθήκαν μες στον τρόμο,
τους κλείνω ραντεβού στον άλλο κόσμο.
F.D FOXMOOR